در ۱۴ ژوئن ۱۹۲۵، جمعيت حاضر در يكي از مسابقه در حركتي خودجوش براي اعتراض به ديكتاتوري ميگوئل پريمو ده ريورا سرود ملي را هو كردند كه در پي آن حكومت در واكنش به اين عمل ورزشگاه را شش ماه تعطيل كرد و گمپر نيز مجبور به كناره‌گيري از رياست باشگاه شد.[۱۷] همزمان با حركت باشگاه‌ها به سوي حرفه‌اي شدن، مديران بارسلونا نيز در ۱۹۲۶ اولين گام را در اين مسير نهادند.[۱۵] در ۱۹۲۸، بارسلونا پيروز جام اسپانيا شد، در مراسم اهداي جام ترانهٔ اودا اِ پلاكتو از رافائا آلبرتي يكي از اعضاي اصلي گروه «نسل ۲۷» در وصف عملكرد قهرمانانه دروازه‌بان بارسا خوانده شد.[۱۸] در ۳۰ ژوئيه ۱۹۳۰، بنيان‌گذار باشگاه، خوان گمپر، بعد از دوره‌اي افسردگي به واسطهٔ مشكلات شخصي و اقتصادي اقدام به خودكشي كرد.[۱۰]
اگرچه بارسلونا با بازيكن سرشناسي چون جوزپ اسكولا به كار خود ادامه مي‌داد، باشگاه به دليل كشمكش‌هاي سياسي كه جامعه ورزشي را به كلي تحت شعاع قرار داده بود، وارد دوره‌اي از افت شد.[۱۹] باوجود كسب قهرماني در سال‌هاي ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۲، ۱۹۳۴، ۱۹۳۶ و ۱۹۳۸[۹] در مسابقات كاتالونيا، بارسلونا هيچ موفقيتي در سطح ملي (بجز عنوان بحث‌برانگيز ۱۹۳۷) به دست نياورده بود. يك ماه پس از شروع جنگ داخلي اسپانيا در سال ۱۹۳۶، برخي از بازيكنان بارسلونا و اتلتيك بيلبائو داوطلب خدمت سربازي در جمع افرادي شدند كه در مقابل شورشيان نظامي مي‌جنگيدند.[۲۰] در ۶ اكتبر همين سال جوزپ سانيول، مدير باشگاه و از اعضاي حامي حزب سياسي استقلال طلب، توسط سربازان فالانژ در نزديكي گواداراما به قتل رسيد.[۲۱] در تابستان ۱۹۳۷، تيم به اردوي مكزيك و ايالات متحده رفت. اين اردو اگرچه به لحاظ مالي باشگاه را در امان نگه مي‌داشت، اما نيمي از تيم به دنبال پناهندگي در كشورهاي فرانسه و مكزيك بودند. در ۱۶ مارس ۱۹۳۸، بارسلونا مورد بمباران هوايي قرار گرفت كه به كشته شدن ۳۰۰۰ تن انجاميد و دفتر باشگاه نيز از اين بمباران در امان نماند.[۲۲] كاتالونيا چند ماه بعد به تصرف درآمد. باشگاه به نماد نافرماني كاتالانيسم تبديل شد و در پي محدوديت‌هاي ايجاد شده اعضاي آن به ۳٬۴۸۶ نفر كاهش يافت.[۲۳] پس از جنگ داخلي، پرچم كاتالونيا ممنوع اعلام شد و تيم‌ها از استفاده از نام‌هاي غير اسپانيايي نيز منع شدند. اين اقدام باشگاه را مجبور به تغيير نام به (به اسپانيايي: Club de Fútbol Barcelona) و حذف پرچم كاتالونيا از لباس تيم كرد
در ۱۴ ژوئن ۱۹۲۵، جمعيت حاضر در يكي از مسابقه در حركتي خودجوش براي اعتراض به ديكتاتوري ميگوئل پريمو ده ريورا سرود ملي را هو كردند كه در پي آن حكومت در واكنش به اين عمل ورزشگاه را شش ماه تعطيل كرد و گمپر نيز مجبور به كناره‌گيري از رياست باشگاه شد.[۱۷] همزمان با حركت باشگاه‌ها به سوي حرفه‌اي شدن، مديران بارسلونا نيز در ۱۹۲۶ اولين گام را در اين مسير نهادند.[۱۵] در ۱۹۲۸، بارسلونا پيروز جام اسپانيا شد، در مراسم اهداي جام ترانهٔ اودا اِ پلاكتو از رافائا آلبرتي يكي از اعضاي اصلي گروه «نسل ۲۷» در وصف عملكرد قهرمانانه دروازه‌بان بارسا خوانده شد.[۱۸] در ۳۰ ژوئيه ۱۹۳۰، بنيان‌گذار باشگاه، خوان گمپر، بعد از دوره‌اي افسردگي به واسطهٔ مشكلات شخصي و اقتصادي اقدام به خودكشي كرد.[۱۰]
اگرچه بارسلونا با بازيكن سرشناسي چون جوزپ اسكولا به كار خود ادامه مي‌داد، باشگاه به دليل كشمكش‌هاي سياسي كه جامعه ورزشي را به كلي تحت شعاع قرار داده بود، وارد دوره‌اي از افت شد.[۱۹] باوجود كسب قهرماني در سال‌هاي ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۲، ۱۹۳۴، ۱۹۳۶ و ۱۹۳۸[۹] در مسابقات كاتالونيا، بارسلونا هيچ موفقيتي در سطح ملي (بجز عنوان بحث‌برانگيز ۱۹۳۷) به دست نياورده بود. يك ماه پس از شروع جنگ داخلي اسپانيا در سال ۱۹۳۶، برخي از بازيكنان بارسلونا و اتلتيك بيلبائو داوطلب خدمت سربازي در جمع افرادي شدند كه در مقابل شورشيان نظامي مي‌جنگيدند.[۲۰] در ۶ اكتبر همين سال جوزپ سانيول، مدير باشگاه و از اعضاي حامي حزب سياسي استقلال طلب، توسط سربازان فالانژ در نزديكي گواداراما به قتل رسيد.[۲۱] در تابستان ۱۹۳۷، تيم به اردوي مكزيك و ايالات متحده رفت. اين اردو اگرچه به لحاظ مالي باشگاه را در امان نگه مي‌داشت، اما نيمي از تيم به دنبال پناهندگي در كشورهاي فرانسه و مكزيك بودند. در ۱۶ مارس ۱۹۳۸، بارسلونا مورد بمباران هوايي قرار گرفت كه به كشته شدن ۳۰۰۰ تن انجاميد و دفتر باشگاه نيز از اين بمباران در امان نماند.[۲۲] كاتالونيا چند ماه بعد به تصرف درآمد. باشگاه به نماد نافرماني كاتالانيسم تبديل شد و در پي محدوديت‌هاي ايجاد شده اعضاي آن به ۳٬۴۸۶ نفر كاهش يافت.[۲۳] پس از جنگ داخلي، پرچم كاتالونيا ممنوع اعلام شد و تيم‌ها از استفاده از نام‌هاي غير اسپانيايي نيز منع شدند. اين اقدام باشگاه را مجبور به تغيير نام به (به اسپانيايي: Club de Fútbol Barcelona) و حذف پرچم كاتالونيا از لباس تيم كرد
ال كلاسيكو