باشگاه فوتبال بارسلونا

رقابت شديد ميان دو تيم قوي‌تر در ليگ‌هاي ملي بسيار معمول است و اين در مورد لا ليگا نيز صدق مي‌كند، جايي كه به بازي ميان بارسلونا و رئال مادريد ال كلاسيكو (به اسپانيايي: El Clásico) مي‌گويند. از ابتدا اين دو تيم به عنوان نماينده دو منطقه و شهر رقيب، كاتالونيا و كاستيل شناخته مي‌شوند. اين رقابت بازتابي از تنش‌هاي فرهنگي و سياسي ميان دو منطقه‌است كه از جنگ داخلي اسپانيا نشئت مي‌گيرد

نام مستعار طرفداران بارسلونا كولز است. گفته مي‌شود ۲۵٪ از جمعيت اسپانيا طرفدار بارسلونا هستند و بعد از رئال مادريد كه ۳۲٪ از اسپانيايي‌ها هوادار آن هستند، بارسا در جايگاه دوم قرار مي‌گيرد. جايگاه سوم نيز به تيم والنسيا با ۵٪ حامي تعلق دارد.[۹۷] در اروپا بارسا اولين تيم محبوب اين قاره‌است.[۹۸] تعداد اعضاي باشگاه از فصل ۲۰۰۳–۰۴ از ۱۰۰٬۰۰۰ نفر به ۱۷۰٬۰۰۰ نفر تا سپتامبر ۲۰۰۹ افزايش قابل توجهي داشته‌است.[۹۹]

علاوه بر عضويت، در ژوئن ۲۰۱۰، به طور رسمي ۱٬۳۳۵ نفر در نقاط مختلف جهان در انجمن هواداران بارسا ثبت نام كرده‌اند. انجمن‌هاي هواداران وظيفه تبليغ بارسلونا در محل‌هاي مختلف را دارند و در مقابل در حين بازديد از بارسلونا خدمات مفيدي دريافت مي‌كنند.[۱۰۰] همچنين بارسا هواداران بسيار برجسته‌اي تاكنون داشته كه در اين ميان مي‌توان به پاپ ژان پل دوم كه عضو افتخاري باشگاه بود يا خوزه زاپاترو كه نخست وزير فعلي اسپانيا است اشاره كرد

در كنار كسب افتخارات و موفقيت‌هاي فراوان در فوتبال، باشگاه تحت هدايت ساندرو راسل با مشكلات متعددي مواجه شد و نهايتاً، در آغاز سال ۲۰۱۴ به دليل اتهامات طرح شده در قضيه انتقال نيمار، تحت پيگرد قرار گرفت و مجبور به استعفا شد.[۷۱] سپس، جوزپ ماريا بارتومئو، نايب رئيس بارسلونا، جانشين وي شد. بارتومئو در انتخاباتي كه در سال ۲۰۱۵ برگزار شد مجدداً براي اين سمت انتخاب شد.[۷۲] در همين حين، دادستاني اسپانيا عليه وي و جانشينش، بارتومئو، درخواست زندان كرد.[۷۳] البته در اوايل سال ۲۰۱۶، هم راسل و هم بارتومئو از اتهامات مبني بر فرار مالياتي در ماجراي انتقال نيمار تبرئه شدند. در طي مديريت بارتومئو، بارسلونا با جرايمي از سوي يوفا و فيفا مواجه بوده‌است. از جمله جريمه به علت حمل پرچم كاتالونيا توسط هواداران اين تيم در رقابت‌هاي اروپايي توسط يوفا[۷۶] و جريمه محروميت يك ساله از جذب بازيكن جديد به علت عدم رعايت قانون در جذب بازيكنان زير ۱۸ سال براي آكادمي فوتبال خود توسط فيفا كه شرايط دشواري را براي باشگاه رقم زد.[۷۷] همچنين، در طول اين مدت بارتومئو بشدت از سوي رئيس اسبق باشگاه، لاپورتا تحت انتقاد بوده‌است و لاپورتا به همراه كرويف مديريت بارسلونا را متهم كرده‌اند كه صرفاً به منافع اقتصادي توجه دارند و ارزش‌هاي باشگاه نظير يونيسف و لاماسيا به فراموشي سپرده شده‌است.[۷۸][۷۹] از سوي ديگر، بارسلونا با چالش‌هاي ناشي از استقلال‌طلبي كاتالان و تأثراتش بر باقي ماندن باشگاه در رقابت‌هاي اسپانيا دست به گريبان است.

بعد از كناره‌گيري لاپورتا در ژوئن ۲۰۱۰، ساندرو راسل بعد از مدتي كوتاه به عنوان مدير جديد باشگاه انتخاب شد. رأي‌گيري براي انتخاب مدير جديد در ۱۳ ژوئن ۲۰۱۱ برگزار شد و راسل توانست با كسب ۶۱٫۳۵٪ (تعداد ۵۶٬۰۸۸ رأي) كل آراي مأخوذه به رياست باشگاه برسد.[۵۸] او سپس توانست داويد ويا را با ۴۰ ميليون يورو از والنسيا[۵۹] و خاوير ماسكرانو را با ۱۹ ميليون يورو از ليورپول[۶۰] به همراه دو بازيكن ديگر در نوامبر ۲۰۱۰ به خدمت بگيرد. بارسلونا توانست در اولين ال كلاسيكو در فصل ۲۰۱۰–۱۱، رئال مادريد را با حساب ۵–۰ شكست دهد و هم‌چنين در آن فصل توانست براي سومين سال پياپي با ۹۶ امتياز فاتح لاليگا شود.[۶۱] در آوريل ۲۰۱۱ بارسلونا كه به فينال كوپا دل ري راه يافته‌بود دراين مرحله مقابل رئال مادريد قرار گرفت و بازي را با حساب ۱–۰ در مستايا واگذار كرد.[۶۲] در ماه مه نيز، بارسلونا در فينال ليگ قهرمانان اروپا با شكست دادن منچستر يونايتد با حساب ۳–۱ در ورزشگاه ومبلي لندن كه از يك لحاظ تكرار فينال سال ۲۰۰۹ محسوب مي‌شد، براي چهارمين بار قهرمان اروپا شد.[۶۳] اما در فصل ۱۲–۲۰۱۱ چندان موفق ظاهر نشد و پس از واگذار كردن لاليگا به رئال مادريد[۶۴] سپس در نيمه نهايي ليگ قهرمانان مغلوب تيم چلسي شد[۶۵] و از دور مسابقات كنار رفت. آنها در اين فصل تنها كوپا دل ري را با پيروزي ۰–۳ مقابل تيم اتلتيك بيلبائو بدست آوردند[۶۶] در پايان فصل پپ گوآرديولا از هدايت بارسا كناره‌گيري كرد. باشگاه پس از كنار رفتن او تيتو ويلانوا را كه پيش از اين به عنوان مربي و دستيار گوآرديولا فعاليت مي‌كرد، به سمت سرمربي برگزيد.[۶۷] بارسلونا با هدايت تيتو موفق به كسب لاليگا گشت و بارسلونا تحت هدايت او توانست ركورد بيشترين گل زده در اين رقابتها را بشكند. هم‌چنين بارسا در اين فصل به نيمه‌نهايي در جام حذفي و ليگ قهرمانان رسيد اما از راهيابي به فينال دو تورنمنت بازماند. در اواسط فصل به علت بازگشت سرطانش و براي درمان به آمريكا سفر كرده بود و جوردي رورا هدايت بارسا را در غياب او بر عهده داشت. در پايان فصل ويلانوا براي درمان سرطانش از هدايت بارسا كناره‌گيري كرد، او در ۲۵ آوريل ۲۰۱۴ درگذشت. پس از تيتو، خراردو مارتينو به عنوان سرمربي باشگاه انتخاب شد

رفتن نونيز و فن خال از باشگاه قابل مقايسه با پيوستن لوييس فيگو به رئال مادريد نبود، فيگو نه تنها كاپيتان دوم تيم بلكه به عنوان قهرماني قابل ستايش نزد هواداران بارسا شناخته مي‌شد، تاجايي كه بسياري از كاتالونيايي‌ها او را از خودشان مي‌دانستند. هواداران بارسا كه از تصميم پيوستن فيگو به رقيب ديرينه خود بسيار ناراحت بودند، اين ناراحتي را با استقبال خشم‌آلود خود از حضور فيگو در نيوكمپ نشان مي‌دادند، حتي در اولين حضور او در نيوكمپ به سمتش يك‌كله خوك و شيشه پر ويسكي پرتاب كردند.[۴۲] در سال ۲۰۰۰ خوان گسپارت جايگزين نونيز شد و به مدت سه سال در اين سمت باقي‌ماند. در اين مدت باشگاه شاهد رفت‌وآمد مربيان بود. در نهايت فن خال براي بار دوم به باشگاه بازگشت ولي از آنجايي كه نتيجه مثبتي حاصل نشد، فن خال و گسپارت هر دو استعفاء دادند

در سال ۱۹۷۸ جوزپ لوييس نونيز در انتخاباتي توسط اعضاي باشگاه به عنوان مدير جديد انتخاب شد. اين تصميم بسيار نزديك و متصل به گذار اسپانيا در مسير دموكراسي و پايان يافتن ديكتاتوري فرانكو در سال ۱۹۷۴ بود. هدف اصلي نونيز ارتقاء دادن بارسا به سطح يك باشگاه جهاني از طريق ثبات بخشيدن به آن در زمين و خارج از آن بود. وي به توصيه كرايف، آكادمي جوانان بارسلونا، لا ماسيا را در ۲۰ اكتبر ۱۹۷۹ تأسيس كرد.[۳۵] دوره رياست او ۲۲ سال به طول انجاميد و بر بارسلونا تأثير بسزايي گذاشت. از زمان نونيز سياست‌هاي سختگيرانه‌اي براي دستمزد و نظم و انضباط به جا مانده‌است

بارسلونا با مربيگري هلنيو هررا و لوييز سوارز جوان (بازيكن سال فوتبال اروپا در ۱۹۶۰) و دو بازيكن مجارستاني به توصيه كوبالا با نام‌هاي ساندور كوچيس و زولتان زيبور توانست دو عنوان ملي ديگر در سال ۱۹۵۹ و لا ليگا و جام بين شهري را در ۱۹۶۰ كسب كند. در ۱۹۶۱ بارسلونا اولين باشگاهي بود كه توانست رئال مادريد را در رقابت‌هاي ليگ قهرمانان اروپا شكست دهد، اما در فينال با نتيجه ۳–۲ مغلوب بنفيكا شد.
كار ساخت ورزشگاه نيوكمپ در سال ۱۹۵۷ به پايان رسيد و اين بدين معنا بود كه باشگاه مقداري پول براي خريد بازيكنان جديد داشت. دهه ۱۹۶۰ موفقيت‌هاي كمتري براي باشگاه به همراه داشت و لا ليگا كاملاً در دست رئال مادريد بود.[۲۹] از جنبه‌هاي مثبت دهه شصت مي‌توان به ظهور بازيكناني چون جوزپ فوسته و كارلس ركساچ و پيروزي باشگاه در كوپا دل جنراليسمه در ۱۹۶۳ و جام بين شهري در ۱۹۶۶ اشاره كرد. همچنين بارسلونا توانست رئال مادريد را در فينال كوپا دل جنراليسمه در ورزشگاه برنابئو در حالي كه فرانكو بازي را تماشا مي‌كرد، شكست دهد و بخشي از اقتدار سابق خود را به نمايش بگذارد. با پايان يافتن دوره ديكتاتوري فرانكو در ۱۹۷۴، نام باشگاه به نام اصليش تغيير كرد، طراحي تاج آن به شكل اوليه‌اش برگردانده شد و دوباره حروف اصليش را به دست آورد.

در ۱۴ ژوئن ۱۹۲۵، جمعيت حاضر در يكي از مسابقه در حركتي خودجوش براي اعتراض به ديكتاتوري ميگوئل پريمو ده ريورا سرود ملي را هو كردند كه در پي آن حكومت در واكنش به اين عمل ورزشگاه را شش ماه تعطيل كرد و گمپر نيز مجبور به كناره‌گيري از رياست باشگاه شد.[۱۷] همزمان با حركت باشگاه‌ها به سوي حرفه‌اي شدن، مديران بارسلونا نيز در ۱۹۲۶ اولين گام را در اين مسير نهادند.[۱۵] در ۱۹۲۸، بارسلونا پيروز جام اسپانيا شد، در مراسم اهداي جام ترانهٔ اودا اِ پلاكتو از رافائا آلبرتي يكي از اعضاي اصلي گروه «نسل ۲۷» در وصف عملكرد قهرمانانه دروازه‌بان بارسا خوانده شد.[۱۸] در ۳۰ ژوئيه ۱۹۳۰، بنيان‌گذار باشگاه، خوان گمپر، بعد از دوره‌اي افسردگي به واسطهٔ مشكلات شخصي و اقتصادي اقدام به خودكشي كرد.[۱۰]

اگرچه بارسلونا با بازيكن سرشناسي چون جوزپ اسكولا به كار خود ادامه مي‌داد، باشگاه به دليل كشمكش‌هاي سياسي كه جامعه ورزشي را به كلي تحت شعاع قرار داده بود، وارد دوره‌اي از افت شد.[۱۹] باوجود كسب قهرماني در سال‌هاي ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۲، ۱۹۳۴، ۱۹۳۶ و ۱۹۳۸[۹] در مسابقات كاتالونيا، بارسلونا هيچ موفقيتي در سطح ملي (بجز عنوان بحث‌برانگيز ۱۹۳۷) به دست نياورده بود. يك ماه پس از شروع جنگ داخلي اسپانيا در سال ۱۹۳۶، برخي از بازيكنان بارسلونا و اتلتيك بيلبائو داوطلب خدمت سربازي در جمع افرادي شدند كه در مقابل شورشيان نظامي مي‌جنگيدند.[۲۰] در ۶ اكتبر همين سال جوزپ سانيول، مدير باشگاه و از اعضاي حامي حزب سياسي استقلال طلب، توسط سربازان فالانژ در نزديكي گواداراما به قتل رسيد.[۲۱] در تابستان ۱۹۳۷، تيم به اردوي مكزيك و ايالات متحده رفت. اين اردو اگرچه به لحاظ مالي باشگاه را در امان نگه مي‌داشت، اما نيمي از تيم به دنبال پناهندگي در كشورهاي فرانسه و مكزيك بودند. در ۱۶ مارس ۱۹۳۸، بارسلونا مورد بمباران هوايي قرار گرفت كه به كشته شدن ۳۰۰۰ تن انجاميد و دفتر باشگاه نيز از اين بمباران در امان نماند.[۲۲] كاتالونيا چند ماه بعد به تصرف درآمد. باشگاه به نماد نافرماني كاتالانيسم تبديل شد و در پي محدوديت‌هاي ايجاد شده اعضاي آن به ۳٬۴۸۶ نفر كاهش يافت.[۲۳] پس از جنگ داخلي، پرچم كاتالونيا ممنوع اعلام شد و تيم‌ها از استفاده از نام‌هاي غير اسپانيايي نيز منع شدند. اين اقدام باشگاه را مجبور به تغيير نام به (به اسپانيايي: Club de Fútbol Barcelona) و حذف پرچم كاتالونيا از لباس تيم كرد

در ۲۲ اكتبر سال ۱۸۹۹ ميلادي، هانس گمپر تمايل خود را به صورت آگهي در روزنامه لوس دپورتس براي تأسيس باشگاه فوتبال اعلام كرد. در ۲۹ نوامبر همان سال در جلسهٔ خيمناسيو سوله نتايج مثبتي حاصل شد و در نهايت يازده بازيكن شامل واتر وايلد، لوئيس دي اوسو، بارتومئو ترادس، اوتو كونزله، اوته مه ير، انريك دوكال، پره كبوت، كارلس پوجول، جوزپ لوبت، جانپارسونز و ويليام پارسونز جذب شدند و باشگاه فوتبال بارسلونا متولد شد.[۸] بارسلونا شروع موفقيت آميزي در مسابقات ملي و منطقه‌اي نظير مسابقات فوتبال كاتالونيا و كوپا دل ري داشت. در ۱۹۰۲ ميلادي باشگاه اولين جام خود، كوپا ماكايا را بالاي سر برد و نيز در همان سال در فينال اولين دوره كوپا دل ري به مصاف بيزكايا رفت كه ۱ – ۲ مغلوب شد.[۹] در ۱۹۰۸ ميلادي، درحالي كه باشگاه در شرايط مالي سختي قرار داشت و جز قهرماني در مسابقات فوتبال كاتالونيا در ۱۹۰۵ ميلادي تا آن زمان نتوانسته بود پيروزي ديگري به دست آورد، خوان گمپر به عنوان رياست باشگاه برگزيده شد. گمپر در ۵ دوره متفاوت، در بين سال‌هاي ۱۹۰۸ تا ۱۹۲۵، رياست باشگاه را بر عهده داشت، و مجموعاً حدود ۲۵ سال را در خدمت باشگاه گذراند. از مهمترين دستاوردهاي وي مي‌توان كمك به بارسا براي به دست آوردن ورزشگاه اختصاصي را خاطر نشان كرد.

باشگاه فوتبال بارسلونا (به اسپانيايي: Fútbol Club Barcelona) كه بيشتر بارسلونا يا به صورت مخفف بارسا شناخته مي‌شود، يك باشگاه فوتبال حرفه‌اي اسپانيايي است كه در شهر بارسلونا در منطقهٔ كاتالونياي اسپانيا قرار دارد. بارسلونا باشگاهي ورزشي-اجتماعي با هزاران عضو بوده كه تيم فوتبال بارسلونا بخشي از آن مي‌باشد.[۲] تيم اين باشگاه در لا ليگا بازي مي‌كند و جزو سه تيمي است كه هرگز به دسته پايين‌تر سقوط نكرده‌است. شهرت تاريخي تيم اين باشگاه به‌دليل شيوه حمله‌اي ماهرانه و جذابش بوده كه تأكيدش را بر بازي باز قرار مي‌دهد.
اين باشگاه با نام باشگاه فوتبال بارسلونا در سال ۱۸۹۹ توسط عده‌اي سوئيسي، انگليسي و اسپانيايي و به رهبري خوان گمپر تأسيس شد. بارسا به نوعي، نهادي براي ترويج فرهنگ كاتالان و كاتالانيسم است و از اين رو عبارت «فراتر از يك باشگاه» (به كاتالاني: Més que un club) را به عنوان شعار خود انتخاب كرده‌است. سرود رسمي باشگاه، اثر جوزپ ماريا اسپيناس است كه El Cant del Barça نام دارد.

برخلاف بسياري از تيم‌هاي جهان اين باشگاه توسط هوادارانش اداره مي‌شود. باشگاه بارسلونا با درآمد ۳۶۶ ميليون يورو، دومين باشگاه ثروتمند جهان است. اين باشگاه رقابت ديرينه‌اي با رئال مادريد دارد و به مسابقه‌اي كه بين اين دو تيم برگزار مي‌شود اصطلاحاً ال كلاسيكو گفته مي‌شود. نوكمپ با گنجايش ۹۹٫۳۵۴ تماشاگر، ورزشگاه خانگي بارسلونا و بزرگترين استاديوم اروپا است. حدود ۲۵٬۷٪ مردم اسپانيا طرفدار بارسلونا هستند.